Schreeuwen is blijk van onmacht

Wie de verhalen over slecht werkgeverschap in de media leest, in allerlei verschillende sectoren, zal onmiskenbaar hebben opgemerkt dat er door povere bazen vaak wordt geschreeuwd om een chagrijn te uiten. Dat vond ik fascinerend. Bij ons thuis kwam de stemverheffing regelmatig voor, in grote mate door onze chronisch boze vader, die zijn emotionele en verbale onrijpheid verpakte in allerlei scheldpartijen, dikwijls ook in het contact met mensen buiten het gezin. Het is kortom een teken van onmacht. Ik werk nu zelf in diverse branches en als het al ergens op dit vlak misgaat, zijn het steevast de oudere mannen die meer volume nodig hebben om een punt te maken en misschien wel hun macht te tonen.

Het komt hoe dan ook tamelijk geschift over. Dit zeg ik als dertiger, iemand die regelmatig met leeftijdgenoten optrekt en dit soort gedrag binnen die kringen niet meer ziet. De taalverwarring tussen oudere mensen en laten we zeggen twintigers is dus niet zelden een voortvloeisel van andere omgangsvormen: de woede-erupties zijn simpelweg niet meer van deze tijd.

Ze sorteren een verkeerd effect. Want ik weet precies wat de kritiek op jongeren is, ze zouden nergens meer tegen kunnen en vies zijn van hard werken, maar je kunt ook niet zeggen dat autoritaire leiders van de oude stempel een aanmoedigende houding hebben.

Dus voor we allerlei campagnes beginnen over vertrouwenspersonen, veilige werksferen, constructieve communicatie en wat dies meer zij, is het ongetwijfeld veel effectiever om het wereldbeeld van verschillende generaties te onderzoeken en te verenigen. Ik ben totaal niet voor egalitaire organisaties. En je moet altijd tegen iemand kunnen zeggen dat er slecht werk is afgeleverd. Als dat laatste al een reden is om de integriteit van de afzender in twijfel te trekken, gaan we richting een doodenge situatie. Maar laten we alsjeblieft stoppen met schreeuwen tegen elkaar. Het is dom, contraproductief en tegenwoordig zet je vooral jezelf ermee voor lul. Echt waar.