Realiteit op de arbeidsmarkt

Het is gekte op de arbeidsmarkt op dit moment. Velen zullen het herkennen: wil je iets aan je huis laten doen, dan is het lastig om goede vakmensen te vinden die tijdig een klus voor je kunnen uitvoeren. Het is minstens zo’n grote uitdaging om gekwalificeerde mensen te vinden om voor de klas te staan. Dat geldt voor ieder type onderwijs en ook in het hbo ondervinden we dit aan den lijve.

Het verbaast me dan ook dat je in menige stad van de sokken gereden wordt door flitskoeriers die in no time kleine boodschappen naar je thuis kunnen brengen. Dan hebben we het niet over één bedrijfje dat deze mensen de straat op stuurt.

Er zijn legio bedrijven actief die deze en vergelijkbare diensten aanbieden. En zo zijn er met gemak nog meer diensten te bedenken waarvan je jezelf afvraagt: biedt dat ons als samenleving nu zoveel toegevoegde waarde?

Tijdens de economielessen vroeger ging het vaak over de conjunctuur. Ook werd voor de wisselingen in de economie wel eens de metafoor van de zeven vette en de zeven magere jaren gebruikt. Een neergang in de economie is niet altijd slecht. Bedrijven zonder toekomstperspectief, of weinig toegevoegde waarde, leggen het loodje. Ten gunste van bedrijven die wél toegevoegde waarde kunnen bieden. Of als je het op het niveau van de arbeidsmarkt bekijkt: minder vraag naar banen die relatief weinig waarde toevoegen en meer vraag naar banen die relatief veel waarde toevoegen, zoals een agent, een leraar of personeel in de zorg.
Om te zeggen dat ik verlang naar een crisis, dat gaat natuurlijk te ver. Maar als daarmee Nederland als geheel meer zorg, onderwijs en veiligheid krijgt, weet ik niet of het zo verkeerd zal zijn.