Korte lontjes en brandhout

Op ons CNV-webinar over de overgang, leer ik van de spreeksters dat de overgang gepaard gaat met een kort lontje. Dat iets je enorm irriteert, en je kan uitvallen, kortaf reageert, kattig. Het zet me aan het denken. Heb ik daar last van? Ja, als ik bijvoorbeeld mijn fietsslot niet goed open krijg, dan spoelt er een golf van woede en irritatie door mijn lijf. Dan wil ik wel smijten met alles wat ik in mijn handen heb. Als bijvoorbeeld de kabel van het nieuwe computerscherm niet goed wil aansluiten, dan moet ik oppassen dat ik het nieuwe scherm niet met mijn verzwaarde plakbandmachine bewerk.

De week na het webinar zegt mijn man dat hij hout heeft gesprokkeld. Dat doen we wel eens, we hebben zo’n leuk kacheltje in huis, en het is altijd een sport om losliggend hout mee te nemen. Dan maak ik een rondje en stop afgezaagde restjes in mijn fietstas, of soms even met de auto. Mijn man heeft twee wilgentakken, zegt hij. Niks aan de hand. Tot ik naar buiten loop. Daar liggen twee enorme takken, met een hele lange, dunne onbruikbare top, en waanzinnig veel zijtakjes. Die zwiepen zachtjes tegen de auto. Ik wil huilen. Wat een ramp! Onderaan die takken zit inderdaad een meter bruikbare stam, maar verder alleen maar afval! En dan moeten we die allemaal terugslepen naar waar ze vandaan komen! En dan zeker weten is dat hout allemaal al door de gemeente opgehaald! En dan zeker weten blijven ze op onze oprit liggen en dan moet ik uiteindelijk die toppen in stukken knippen en dan clandestien in het donker op ophaaldag de nog lege groenbakken van buren vullen met die takken. Wat dan ook weer misgaat, want één buurman tolereert dat niet, en die gooit de illegale takken weer op straat. Ik ben wanhopig. Zo voelt het ook echt.

Ik reageer kattig, takkerig, tegen mijn man. Hij schiet in de stress. Waar ik me in hemelsnaam over opwind….die takken gaat hij zo verzagen, en dan sleept hij de toppen weer terug. Hij voegt de daad bij het woord, en staat even later buiten de boel te verzagen. Mijn huilneiging over de takken gaat langzaam liggen, maar wordt vervangen door een huilneiging over de ruzie die we nu hebben….

Dus ja, de spreekster heeft gelijk: een kort lontje. Kattig doen. Je plots enorm rot voelen, en dan haast niet anders kunnen dan je afreageren op de persoon het dichtst bij. Wat een takkezooi die overgang!
Annemieke