Nederland is als een huis waarbij het aan de buitenkant lijkt dat je het alleen nog maar even hoeft te schilderen. Bij het schuren van het houtwerk blijkt er echter sprake van houtrot. Een bouwkundig onderzoek wijst tevens uit dat er sprake is van aantasting van het fundament. Dat wat we deftig de sociale grondrechten noemen: recht op onderwijs, sociale zekerheid, huisvesting en gezondheidszorg. Ze zijn verankerd in de Grondwet, maar het is er in ons land op al die gebieden niet beter op geworden in de afgelopen jaren. Daarbij gaat het om een inspanningsverplichting van onze overheid. Sociale grondrechten zijn niet afdwingbaar.
Willen wij echt dat er straks een miljoen mensen onder de armoedegrens leven? Willen wij dat het taal- en rekenonderwijs achteruit blijft hollen? Accepteren wij dat onze inwoners afhankelijk zijn van voedselbanken? In armoede opgroeien als kind zorgt op velerlei gebied voor achterstanden, die bij het ouder worden bijna niet meer zijn in te lopen. Inclusie, bestaanszekerheid, kansengelijkheid en gelijkwaardigheid zijn mooie woorden, maar zolang vermogen economisch gezien meer oplevert dan loon uit werk, is er iets goeds mis met de herverdeling in ons land. 1 procent van de burgers bezit ongeveer 25 procent van het totale vermogen in Nederland. Straks is 1 op de 17 aangewezen op extra overheidssteun.
