Momenteel ben ik samen met enkele collega’s bezig met een rondgang langs scholen, die te maken hebben met het lerarentekort. We doen een uitvraag naar maatregelen die ze nemen om het personeelstekort het hoofd te bieden. De gesprekken met de schoolleiding en de leraren zijn aangenaam en geven ons veel informatie. Later dit jaar zullen we daarover vast publiceren en hopelijk zijn onze conclusies agenderend.
Bij de gesprekken die we voeren, vertellen de leraren meerdere malen dat het goed is dat we aandacht aan het probleem besteden en dat ze het fijn vinden dat ze gehoord worden. Wat me opvalt, is dat de speerpunten uit het begin van mijn carrière meerdere malen langskomen. Het imago van het leraarsvak bijvoorbeeld. Ik hoor vaak de noodkreet dat daar wat aan gedaan moet worden. En als ik de krantenartikelen erop nasla, zie ik dat het imago nog steeds achteruitloopt, na een kleine opleving in de coronatijd, toen ouders te maken kregen met thuisonderwijs. Wanneer ik doorvraag, worden er verschillende oorzaken genoemd. De media, die het vak belicht indien iets misgaat, de leraren zelf die te veel klagen en ook als inspectie krijgen wij ervan langs. Als wij publiceren dat de basisvaardigheden achteruitlopen, kan dat als een klap in het gezicht van de hardwerkende leraar voelen.
