Er vindt een positieve verschuiving plaats! Wel door enige crisissen voortgestuwd, dat wel. Maar toch! We komen er namelijk met elkaar achter dat we de zorg moeten ontschotten, dat er bruggen tussen de verschillende silo’s moeten worden gebouwd, dat de patiënt, de bewoner, cliënt en de zorgprofessionals gewoon echte mensen zijn en geen DBC, ZZP, zorgprogramma of menselijk kapitaal. We komen er achter dat we deze mens centraal zouden moeten stellen en niet alleen het systeem waarin deze mens een schakeltje is. Want de manier waarop we het nu hebben georganiseerd, heeft ons decennia gediend, maar werkt niet meer in deze nieuwe tijd, in onze ‘vuca-wereld’.
Ja, ‘vuca-wereld’. Dat betekent dat het vulnarable, dus kwetsbaar is, dat het uncertain en dus onzeker is. Dat het complex is en ambiguent. Kortom we leven in een wereld waar het naar onze oude maatstaven behoorlijk grillig is. De gebruikelijke lineaire processen en plannen van aanpak blijken steeds vaker niet te werken.
Een vriendin van me gaf me de volgende metafoor. We staan voor een grote witte brug. Onder de brug is een diep ravijn, een gapend gat. Halverwege de brug hangt een dikke mist. We weten dus niet waar de brug ons naar toe leidt. We weten wel dat het land achter ons in brand staat. Het enge wat we in deze situatie kunnen doen is om je heen kijken en elkaars hand vasthouden. Weten wie er naast je staat om samen de brug over te steken.
