Ik spreek haar aan de keukentafel bij vrienden. De sprankelende Naomi van begin twintig. Net terug met haar vriend na een reis van zes maanden door Europa in een zelf verbouwde bus. De paden op en de lanen in op zoek naar… Tja, waarnaar eigenlijk? Ze kijkt me aan met een schittering in haar ogen. ‘Ik was niet op zoek. Ik wilde beleven. Je hebt meer tijd voor elkaar en je leert jezelf beter kennen en stilstaan bij wat je echt wilt bereiken in je leven. Maar ik heb nu weer heel veel zin en energie om deel uit te maken van de samenleving’. Als ik haar vraag waar ze zou willen werken en waar ze naar op zoek is, zegt ze dat ze dat nog niet weet. Alles staat nog open. Waarschijnlijk wel een vaste baan. ‘Omdat ik graag in een fijn team werk met leuke mensen.’
Naomi gaat geen sollicitatiebrieven sturen, want dat is zo onpersoonlijk. Ze wil toetsen of haar waarden een beetje overeenkomen met die van een bedrijf. Dus heeft ze besloten zichzelf uit te nodigen voor een kop koffie, zodat ze de mensen kan ontmoeten. Hoe mooi en pro-actief is dat? Werk is voor haar meer dan een samenraapsel van taken, functies of van geld verdienen.
